کد مطلب:3428 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:19

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

اگر هنگام جنگ مردم غير نظامي و يا خبرنگاران كه تنها قصد تهيه خبر دارند كشته شوند آياشهيد به حساب ميآيند؟ يا تنها عاقبت به خير ميشوند؟

پرسشگر محترم! اصولاً افراد كشته شده در جنگ به لحاظ ثواب تابع نيت خود هستند; اگر براي دفاع از حق و در راه خدا كشته شده باشند، جايگاه آنها بهشت است; وَلاَتَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُواْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَ َتَا بَلْ أَحْيَآءٌ عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ ;(آلعمران،169) ]اي پيامبر[ هرگز گمان مبر كساني كه در راه خدا كشته شدند، مردگانند بلكه آنان زندهاند و نزد پروردگارشان روزي داده ميشوند.

با اين حال چنين كساني كه انگيزه و نيت الهي دارند و در راه خدا و دفاع از حق كشته ميشوند، ولي در معركه جنگ شهيد نميشوند، حكم شهيد در معركه جنگ را از قبيل عدم نياز به غسل و كفن و... را ندارند، اما شهيد محسوب ميشوند.

در اين زمينه توجه به اين آيه شريفه ميتواند براي ما راهگشا باشد:

مَا كَانَ لاِ ?َهْلِ الْمَدِينَةِ وَ مَنْ حَوْلَهُم مِّنَ الاْ ?َعْرَابِ أَن يَتَخَلَّفُواْ عَن رَّسُولِ اللَّهِ وَ لاَيَرْغَبُواْ بِأَنفُسِهِمْ عَن نَّفْسِهِي ذَ َلِكَ بِأَنَّهُمْ لاَيُصِيبُهُمْ ظَمَأٌ وَ لاَنَصَبٌ وَ لاَمَخْمَصَةٌ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ لاَيَطَ ?‹ُونَ مَوْطِئًا يَغِيظُ الْكُفَّارَ وَ لاَيَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَّيْلاً إِلآكُتِبَ لَهُم بِهِي عَمَلٌ صَـَـلِحٌ إِنَّ اللَّهَ لاَيُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ ;(توبه،120) مردم مدينه و باديهنشينان پيرامونشان را نرسد كه از ـ فرمان ـ پيامبر خدا سرباز زنند و جان خود را عزيزتر از جان او بدانند، چرا كه هيچ تشنگي و رنج و گرسنگي در راه خدا به آنان نميرسد، و در هيچ مكاني كه كافران را به خشم ميآورد قدم نميگذارند و از دشمني غنيمتي به دست نميآورند مگر اينكه به سبب آن، عمل صالحي براي آنان نوشته ميشود، زيرا خدا پاداش نيكوكاران را ضايع نميكند.

پس كساني كه كار خير انجام ميدهند و چه بسا مسلمان نباشند، ولي انسانهاي منصف و حقيقتجويي باشند و در پي انعكاس حقايق و ظلمها و ستمهاي ستمگران باشند و در جنگ كشته شوند، خداوند متعال اجر چنين افرادي را نيز ضايع نميكند.(ر.ك: الميزان، علامه طباطبايي;، ج 4، ص 60ـ62; ج 9، ص 418ـ426، دارالكتب الاسلامية، تهران / تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 3، ص 168ـ169; ج 8، ص 184ـ185، دارالكتب الاسلامية، تهران.)